Vorig jaar waren wij op fietsvakantie in Oostenrijk. Vanuit het mooie dorp Zell am See maakten wij in de omgeving een aantal fietstochten. Dit wintersportgebied is ook in de zomer een zeer aangename plek om te verblijven. Er is een prachtig meer en je zit midden in de bergen.
In Zell am See zagen wij in de loop van de week steeds meer sporters met fietsen en dames in sportieve outfit. Wat bleek: op zondag zou de Ironman gehouden worden. Dit evenement bestaat niet alleen uit een halve triatlon maar er was in de loop van de week ook een damesrun en een wedstrijd voor kinderen. Dat trok mijn aandacht omdat ik een aantal sprinttriatlons in Amersfoort en Nijkerk heb gedaan.
Het was prachtig weer in Oostenrijk, zonnig en 23 graden maar op de dag van de wedstrijd was dat totaal veranderd. We keken vol verbazing naar de witte toppen van de bergen waar opeens sneeuw lag en het regende en de temperatuur kwam overdag op 6 graden uit. Onze warme trui en mutsen kwamen goed van pas. Toen we van het hotel naar het meer liepen om te gaan kijken kwamen allerlei sporters tegen die met hun fiets richting hun verblijfplaats liepen. De organisatie had de wedstrijd aangepast vanwege het koude weer. De triatlon werd een soort duathlon omdat er niet gefietst werd.
Vanaf de rand van het meer konden we de zwemmers voorbij zien komen en daarna kwamen ze langs voor hun hardloopafstand van 21,1 km. Het enthousiasme van de toeschouwers was mooi om te zien en we hebben menig koeienbel horen luiden om de sporters aan te moedigen.
Deze ervaring als toeschouwer was de basis voor mijn plan. Volgend jaar wil ik niet toekijken maar meedoen aan deze Ironman. De eerste stap is gezet, ik heb mij ingeschreven.
Omdat de wedstrijd in september 2019 is heb ik nog ruim de tijd om mij hierop voor te bereiden. Ik weet dat het lopen geen probleem hoeft te zijn, dat doe ik bijna dagelijks. Fietsen doe ik regelmatig in de zomer, het aantal kilometers zal ik moeten uitbreiden. Maar nu komen we op mijn minder goede punt: zwemmen.
Mijn moeder kon prima zwemmen maar die genen heb ik helaas niet van haar geërfd. Met mijn schoolslag kom ik vooruit maar niet zo snel.
Mijn vervolgstap is dat ik nu les krijg van Mathijm Wassink van Tri-experience om de borstcrawl te leren. En dat valt best tegen. Ik wist niet dat er zoveel techniek bij komt kijken. Ik moet goed mijn best doen om de beenslag onder de knie te krijgen. Het moeilijkste, de juiste armslag en het ademhalen moet nog komen. Maar ja, ik wil aan de Ironman in Zell am See meedoen en finishen. Ik heb nog een lange weg te gaan en zal jullie via de blog op de hoogte houden van mijn voorbereiding.
